Z radością informuję, że nasz Jan i szanowny pan redaktor przeprowadzili kolejną pogawędkę :)))
- Nic panu redaktorowi nie dolega?
- Nie, a bo co?
- No bo redaktor ostatnio chodzi jakoś inaczej…brzuch do przodu … i wygląda jakby wszystkie rozumy pozjadał…jak jaki minister albo i wyżej…
- Ha…ha… Ciekawie pan to ujął, drogi Panie Janie…ciekawie. Przyznam, że od kiedy małżonka wyjechała na wczasy, stołuję się w bufecie u artystów, a tam porcje serwują takie bardziej wymiarowe, powiedziałbym….może stąd te moje zmienione kształty
- I nie starcza redaktorowi siły woli, by pozostawić połowę porcji na talerzu?
- No jakże można! Zapłacone przecież. A poza tym, właściwie starcza…bo deseru zdecydowanie odmawiam…drugiego.
- Ha…ha…dobre. Na szczęście pani redaktorowa niedługo wraca, to się panu skończy to żerowanie. Znów przejdzie pan na paszę łąkową.
- Na co?
- Marchewkę i sałatę. Wiem, bo w pralni pani redaktorowa się chwaliła, jakie ekologiczne gospodarstwo domowe prowadzi i jak odchudziła pana i jak pan redaktor pasjami - powtarzam za nią – zieleninę uwielbia pasjami.
- Hm… właśnie kupujemy nową pralkę, by małżonka nie musiała taszczyć te stosy bielizny do pralni osiedlowej. A sałata i te…selery mają znaczne wartości odżywcze.
-Dlatego pan redaktor jak chuchro wyglądał i pod wiatr nie mógł ustać?
- Hm… tego…to nie poryw wichury mnie wtedy przewrócił – chociaż była niezwykle silna tego poranka - tylko sąsiedzkie dziecko w pogoni za piłką wpadło mi pod nogi i… upadłem.
- No niech panu będzie. W każdym razie chcę, by pan wiedział, że dopiero teraz jak człowiek wygląda, a nie jak ten…redaktor gazetowy.
- Zmieńmy temat, drogi Panie Janie, bo konsensusu w tej materii nie osiągniemy, jak widzę. Jak pan wie, kultura dyskusji polega na tym, by zachować szacunek do podglądów interlokutora.
- To pan redaktor już się dowiedział o tym lokatorze?
-Jakim lokatorze?
- No tym od Maciejaków, co wyjechał autem z panią…ojej…co ja plotę? Nic nie wiem o żadnym lokatorze i żadnej plotce, co moja Gieniuchna z pralni przyniosła…
- Nie licuje panu, panie Janie, jako mężczyźnie, maglowe jakież plotki roznosić.
- Racja, racja, panie redaktorze drogi….nie tego…licuje. Co to ja chciałem powiedzieć? Już wiem! Dlaczego pan redaktor teraz chodzi jakby wszystkie rozumy pozjadał? Jak jaki ważniak. O to miałem spytać.
- Ha…ha…Sądzę, że wiem, co pan mam na myśli…Ha…ha… Otóż, postanowiłem zostać sztuk mistrzem, drogi panie Janie?
- Sztukmiszczem? Króliki będzie pan w cyrku z kapelusza wyciągał? Piłkami żonglował? Nie przystoi panu redaktorowi…jak chłystkowi jakiemu. Nie uchodzi. Tego…nie licuje nawet, że tak powiem.
- Ależ, drogi Panie Janie! Nic podobnego! Sztukę sceniczną napisać zamierzam o życiu naszego osiedla.
- Naszego osiedla? To o czym?
- O naszych codziennych sprawach zwykłych ludzi, o ich problemach, wydarzeniach rodzinnych.
- Ale mnie pan redaktor w tej sztuce nie obsmarujesz?
- Ależ skąd, panie Janie, to będzie fikcja literacka, tak zwana licentia poetica.
- I tego się boję. Gieniuchny mojej też nie?
- Daję słowo.
- No to pisz pan. I możesz pan osiedlową historię miłostkowom wstawić, by było śmieszniej. Kiedyś w telewizornii pokazywali, jak taki jeden czarny udusił z zazdrości swoją kochanicę, bo inny frajer jej chusteczkę zakosił…
- Otello. Otello, panie Janie.
- O właśnie! Jakoś tak…nie po naszemu się wabił. A czy mogę spytać, czy pani redaktorowa przypadkiem chusteczki wyszywane ze swoim imieniem posiada?
- Skądże. Nie używa. Korzysta tylko z jednorazowych chusteczek higienicznych produkcji dawnych Zakładów Mechanicznych imienia Rewolucji, obecnie Sami Swoi.
- Mądra kobieta.
- Dziękuję. Powtórzę małżonce pana wyrazy uznania.
- Powtórzy pan redaktor, powtórzy. I Gieniuchna też ją …tego…podziwia. Taka sprytna.
Autor Aleksander Janowski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz