"Zadatki" - demokracja do poduszki wg Aleksandra Janowskiego

- Fotografią się pan interesuje, drogi panie Janie?
- Nie, nie… to siostrzenica robiła te fotke… Pierwszego dnia pobytu jej córeczki w przedszkolu. Popatrz pan.
- Istotnie…dzieciaki... laleczki, misie, jakieś klocki oraz pani wychowawczyni. Wszystko jak trzeba. Ładne. Będzie dobra pamiątka.
- To niech pan redaktor znajdzie na tym zdjęciu najbardziej inteligentne dziecko.
- Hm… Najpewniej będzie to właśnie córeczka pana siostrzenicy. Niech no się przyjrzę.
- Pan się nie spieszy, panie redaktor. Ja mam czas, bo Gieniuchna jeszcze u siostry przebywa. Nie mam specjalnie do czego wracać.
- Skoro to ma być dziewczynka, to chłopców eliminujemy. Ja bym stawiał na tę z warkoczykami…najpierw….potem na tę w drugim rządku.
- Ta druga to chłopczyk.
- Po czym pan poznaje?
- Tego, po czym się poznaje, tu nie widać, ale ten jest od Parsiuków… najmłodszy. Zdechłego szczura mi na wycieraczkę podrzucił. Ja go popamiętam.
- W takim razie ta z warkoczykami.
- Trafiłeś pan. Jak kulą w płota. Ta panienka to córeczka wyrokowca rozbojowego. Mamusia niedawno wróciła ze zmywaka z Nowego Jorku. Za zarobiony tam szmal otworzyła agencję towarzyską. Przystępne ceny. I panienki nie zużyte. Nie był pan jeszcze?
- Ależ panie Janie! Jak pan mógł pomyśleć? A poza tym, dziecko takich rodziców wcale nie musi być gorsze.
- Ależ nic nie mówię, tylko że nie zgadł pan. Szukaj pan dalej.
- A to dziewuszka w czapeczce?
- No widzi pan! Jeszcze nie jest pan stracony dla świata. To właśnie jest siostrzenicy najukochańszy skarb jedyny. A jaka inteligentna! Jak pan redaktor. Albo i bardziej!
- Taka zdolna?
- Ha! Po pierwszym dniu pobytu powróciła z przedszkola i w kuchni przy kolacji pięknie wyrecytowała nam wszystkim wierszyk. Mówię panu, aż mnie łza w oku się zakręciła.
- Patrz pan! Ja w wieku trzech lat żadnego wierszyka nie znałem.
- Widzi pan redaktor. Niemcy o takich mawiają wunderwaffe.
-Wunderkind.
- Właśnie.
- A pamięta pan może treść tego wierszyka?
- Jakże inaczej. Oto on.
„Ja piętolę to przedszkole
I tę panią też piętolę
Wszystkie misie i laleczki
Małpki, pieski i koteczki
Tylko jeża nie piętolę
Bo skulwysyn stlaśnie kole!”
- I co pan na to, panie redaktor?
- Hm…Z punktu widzenia teorii wiersza mamy tu, owszem, chyba ośmiozgłoskowiec jambiczny…
- Czy pan mi aby dziecka nie obrażasz?
- Ależ skąd! Wyrażam podziw dla metrum poetyckiego.
- Trzy latka, panie redaktor. A co będzie potem?
- Hm… przejdźmy zatem do warstwy leksykalnej…
- Bomba, nie?
- To znaczy, słowotwórstwo, owszem, jak na trzylatka, muszę powiedzieć, nie pozostawia wątpliwości co do szerokiego zasobu słownikowego…
- Otóż to…żadnych wątpliwości. Na własne uszy słyszałem.
- To słownictwo nienormatywne, natomiast… jak na trzylatka… muszę to panu powiedzieć… budzi pewne…
- Otóż to, panie redaktor. Nad podziw, prawda? Piękne. Jakie zdolne młode pokolenie nam rośnie.
- Hm… I tego się obawiam, panie Janie! Z takimi zadatkami.
- Ostatnio pan redaktor zgryźliwy jakiś się staje. Czy pana kobieta nie odmawia mu jego codziennych trzech złoty na piwo?