- Po kolei, panie redaktor, po kolei. Zacznijmy od panny Ziuty.
- Chętnie, bo sympatyczna jest …i takie dołeczki ma, jak się śmieje…
- Jak się śmieje. Ale jak nie, to tygrysica ona potrafi być.
- Aż taki temperament posiada?
- Tego nie wiem, ale, niestety, panie redaktor, posiada powód, aby się pogniewać. Sam tego powoda jej dostarczyłem. Tymi oto rękoma. O drobiazg poszło.
- No to na pewno już panu przebaczyła.
- Ale gdzież tam. Zawzięta taka.
- A mianowicie o co poszło, przepraszam?
- Dusza kobiety ona mroczna jest, jak powiadali w telewizorze.
- Poczekaj pan, do tego osobnika też dojdziemy.
- Czekam. I co z panią Ziutą?
- Wie pan, przed nią poznałem intymnie taką jedną czarniawą z Błotnej…Podarowałem jej pierścionek z agatem. Wścieklica jedna go zwróciła, bo podrabiany….i się pogniewała.
- Coś podobnego.
- Od razu poleciała jak głupia z tym prezentem do jubilera, niech pan sobie wyobrazi. Taki brak zaufania. A wiadomo przecież, że nie stać mnie na prawdziwy, panie redaktor…Mam na stanie rodzinnym ślubną Gieniuchnę i dziecko...
- No tak. I co ta panna Ziuta? To znaczy, ta czarniawa z Błotnej? Pogubiłem się.
- Widzi pan. Niby kształcony inteligent, a się pogubił. A co ja mam powiedzieć, po szkole zawodowej?
- Dobrze panie Janie, w dużym skrócie, na czym stanęło?
- Panienki się znały, panie redaktor!
- Naprawdę?
- Od szkolnej ławki. I jak moja Ziuta pochwaliła się pięknym pierścioneczkiem ode mnie tej byłej czarniawej, to pan wyobrażasz sobie te scenę? Pióro tego pana wywieszcza nie opisze. Okazało się, że to ta wredna z Błotnej skierowała pannę Ziutę do jubilera. Złamała jej serduszko.
- - Hm…No tak...Poniekąd.
- I teraz pan się nie dziwi, że Ziuteńka na moje imię nie reaguje.
- Ależ reaguje. Bardzo nawet. Splunęła tak energicznie.
- Widzisz pan, serce kobiety jak z kamienia jest. To też ten pana bawidamek napisał.
- Współczuję, panie Janie. Ale co z szanowną małżonką, w takim razie?
- Jak to co? Kobiety one są z marnego puchu, jak ten pana mądrala powiedział.
- Ale co szanowna pani Eugenia?
- W maglowni od stolarzowej się dowiedziała o tym fałszywym pierścionku.
- Mój ty Boże!
- Tak, i poleciała zaraz do tego samego jubilera, by nasze obrączki ślubne sprawdził. Na szczęście okazały się dobre, po moich rodzicach, jeszcze przedwojenne.
- A to ci historia.
- Kobiety, one nijak nie potrafią utrzymać języka za ząbkami, panie redaktor. Czy ja się panu chwalę, na przykład, że sąsiadce z góry wczoraj żarówkę wkręcałem, bo wysoko i sama nie sięgała? Ciemno było.
- I wkręcił pan?
- Nie, bo zapomniała kupić. Ale bardzo miło było. I powiedz pan, czy ja się chwalę wszystkim i rozpowiadam dokoła?
- No nie.
- Widzi pan. A czy pan redaktor przechwala się, że inżynierzycę od kanalizacji z magistratu co piątek odbiera i wieczorem do Lasku Bielańskiego wozi?
- Khe…khe… Jej wóz, panie Janie, jest w remoncie i ja tak po koleżeńsku…
- Absolutnie, drogi panie redaktor. Nigdy nie chwali się pan. Obaj umiemy zachować tajemnicę.
- Przyznaję panu rację, panie Janie. Ale co, końcu, z szanowną małżonką?
- Gieniuchna się obraziła i do siostry wyjechała.
- I jak pan, biedny, daje sobie radę?
- Sąsiadka z piętra niżej zaprasza na kolację dzisiaj, bo taki jestem sam i opuszczony…tak powiada. Już niezamężna. Po raz czwarty.
- No to smacznego.
- Dziękuję.
- Tylko tego pierścionka już niech pan nikomu nie daruje.
- Spoko, panie redaktor. Gieniuchna go obcasem rozgniotła.
- Patrz pan, jaka mściwa.
- Bez powodu, nie?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz