Kiedy Pana nie widzę, piszę listy. List czwarty. Cyganka.

Szanowny Panie Aleksandrze, ostatni Pana list wywołał we mnie mieszaninę wspomnień i refleksji. Wędrowna Cyganka wróżąca mi dobrą przyszłość…
Pan to miewa pomysły! Nawet nie wiem, czy moja mama pozwoliłaby wróżyć cygance przyszłość dla swoich dzieci, a już na pewno nie dałaby wiary, że jej maleńka córeczka daleko zajdzie… Każda matka chce dla swoich dzieci jak najlepiej, jednak dalekowzroczność u mojej mamy jawiła się tylko tym, że skończę szkołę i będę miała pracę, i oby tylko zdrowie…
Czasy to były powojenne, bida piszczała z każdej wiejskiej chaty, z każdej stodoły, a strych to aż jęczał z powodu braków, a tam przyszło mojej mamie mieszkać z dwójką małych szkrabów, po roku urodzonych - na poddaszu.

Wędrowna Cyganka chyba sama była już znużona wędrowaniem, i jeśli miałaby wywróżyć mi "dalekozajście" to chyba tylko w takiej formie, jaką ona uprawiała: wędrowanie w czasie, przestrzeni, WYOBRAŹNI bez skutków ubocznych typu odciski.

Czasem czuję sie jak taka Papusza...swojska, skoczna, nieokiełznana. Tu zaśpiewam, tam zrymuję, ten uściska, tamten buziaka skradnie, ale jednak kroczę przez życie w przysłowiowej jednej sukience i kamaszkach, tylko wiersze mi w głowie i na karteluszkach…
Lubię kolory, kolory lubią mnie...fotografowie też mnie lubią.

Wyrzeźbiłam sobie Anioła Ochroniarza i od tej pory czuję się bezpieczna.
Wyrzeźbiłam sobie też małpoluda w stylu reggae, któremu zrobiłam na szydełku zabójczy beret w kolorowe paski...ten mnie zawsze rozśmiesza i pilnuje moich snów:)

Może ja mam coś z cygańskiej krwi? A może po prostu, lubię życie bez komplikowania go sobie tak, jak to na ogół ludzie robią...
Myślę, że bardzo dobrze mnie Pan zna, więc skoro ta Cyganka przyszła szanownemu Panu do głowy, to niech już tak zostanie, oby tylko w tym dobrym znaczeniu.