środa, 19 lutego 2014

"Rachunek sumienia" Piotr Piątak



"Dla Józefa liczyła się głównie praca. Rozpoczął współpracę z kancelarią w Górskiej Dolinie licząc na awans i karierę prawniczą. Marzył o tym od dzieciństwa.
Przeprowadzka nie była pomysłem Marii. Starała się dostosować do nowego miejsca. Ledwie otworzyła biuro, gdy zapukał do jej drzwi Zbigniew Górski – ekstrawagancki businessman chcący wybudować nową fabrykę. Przygotowywanie projektu całkowicie ją zabsorbowało i nie zdołała na czas przejrzeć prawdziwych zamiarów nowego klienta.
Józef całe życie podporządkował pracy, którą często zabierał do domu by wyrobić się z terminami. Wielokrotnie obiecywał Marii wspólny wieczór by pomóc jej znieść trudności związane z przeprowadzką. Wiedział, że nie lubiła spędzać czasu samotnie w domu, z dala od rodziny i przyjaciół.
Zaczęło się od maili, dziwnych telefonów i niespodziewanych spotkań z osobą, które wiele zmieniła w życiu ich obu. Z czasem sami nie wiedzieli, gdzie jest granica pomiędzy snem a jawą. Przestali ufać własnym zmysłom.
W końcu poznali kim naprawdę był Zbigniew Górski. On sam jednak wybrał ku temu odpowiedni moment. Józef znalazł się w labiryncie obieranych dróg życiowych. Został uświadomiony, że sumienie pamięta o czynach z najdalszych lat. Z kolei Maria postawiona została przed koniecznością dokonania życiowego wyboru.
Ostatecznie spotkali się razem, jednakże w zupełnie innych rolach życiowych. Józef musiał zapomnieć o karierze prawnika i całkowicie poświęcić się innej osobie. Natomiast Maria skazana została na duchową tułaczkę do czasu naprawienia swojego przewinienia wobec społeczeństwa."

Brak komentarzy:

...............................

ciiiii....
tylko policzek szelest czyni
muskając jedwab poszewki..
ciii....

Stołpce

Jakiś czas temu miałam przyjemność poznać się z panem Aleksandrem Janowskim.Nasze rozmowy oczywiście dotyczyły literatury w szerokim znaczeniu,ale poruszyliśmy również temat wydanych przez pana Aleksandra książek. Znałam wszystkie tytuły, czytałam recenzje,ale osobiście nie przeczytałam żadnej książki.Nie z przekory,czy niechęci do czytania,tylko ja nie lubię czytać kryminałów, przemoc jest dla mnie nie do przyjęcia i nie zamierzam kołatać sobie nią głowy w celach rekreacyjnych.Nie zraziło to pana Aleksandra,a wręcz przeciwnie...przesłał mi do przeczytania piękną historię, nigdzie jeszcze nie publikowaną i nie wydaną w żadnym wydawnictwie.

"Stołpce" to historia chłopaka, któremu przyszło urodzić się pod koniec wojny na Białorusi w polskiej rodzinie. Piękna historia rozwoju intelektualnego, samozaparcia,radości z życia,a jednocześnie świetny dokument o tamtych czasach. Polska Ludowa z jej kolorami i odcieniami,obraz niewyszukany,a jakże pociągający,bo pozwalający nam zobaczyć Polskę oczami młodego intelektualisty,ambitnego,rozumnego i całkiem zdrowo myślącego. Styl i kultura pisarska pana Aleksandra zachęciła mnie do zakupu jego książek i zamierzam je sobie wszystkie przeczytać. W sprzedaży są już dwie części: "Tłumacz - reportaż z życia" I i " Reportaż z życia" II.
Miła nowina...Biografia Pana Aleksandra doczeka się niebawem kontynuacji w części trzeciej :)))
Tak to jest, z każdego podwórka inny snop światła bije,a wszystkie rozjaśniają naszą historię:)

OPADANIE

Spadam w dół... Powoli... świadomie regulując prędkość.
Mam czas rozejrzeć się dookoła.
Mijam drwiny i kpinę pseudo przyjaciół.
Uśmiechają się nieszczerze, wystawiając zębiska
gotowe pokąsać.
Zahaczam o tak zwaną troskę....
Nie żebym miała coś przeciwko zatroskaniu (matka troszczy się o dziecko) , ale jest mi to zbyteczne.
Spadam...
I co.... w trosce o moje pośladki ktoś rozłoży siatkę na dole?
Lecę sobie i myślę o tym co na górze...
O ambicjach , planach , marzeniach...
Wiele tego było. Zrywy następowały w dość systematycznych odstępach.Serce wyrywało się z piersi gotowe do wyższych celów....... umysł spał... i spał.... i spał...
Fajnie tak sobie lecieć w ciemną pustkę.
Nic nie boli , nikt nie przeszkadza.
Tylko delikatny szum w uszach nuci zapomnianą melodię.
Jakieś tchnienie budzi nostalgię za młodością,
może nawet za marzeniami. Ale przemija.
Widocznie przecięły się nasze drogi gdzieś w czasoprzestrzeni...
Znowu jestem spokojna..
Spadam sobie delikatnie, zwiększając prędkość.
Szum w uszach miesza się z szumem fal , z trzepotaniem
ptasich skrzydeł w parku, z " Franią" która w monotonii
swych obrotów posiadała moc wyciszenia i uśpienia małej dziewczynki, wtulonej w kupkę prania, w zaparowanej łazience.
To szum wspomnień o przeszłości.
Dobra ona była, ale przeminęła...
Zamykam oczy....
Przemijam...