środa, 13 września 2017

Dwie niezwykłe kobiety, dwa światy, a wspólna miłość do bliźniego. Jadwiga Wojtczak-Jarosz i Ewelina Rubinstein


Pragnę podzielić się z Państwem miłym mailem, który jako pierwszy przeczytałam dzisiaj w pracy:)


"Reniu, wielkie, wielkie dzięki za książkę!!! Wspaniała. Trzeba mieć niezwykły talent, żeby o sprawach tak prozaicznych i pozornie nieciekawych napisać tak ciekawie, z taka pasja, i - czego się nie da ukryć - z taka miłością do miejsca. Byłam w Jerozolimie dwa razy, i cale szczecie; gdybym tego Miasta nie znała zupełnie, nigdy nie spacerowała po urokliwych wąskich uliczkach pnących się to w gore, to w dół, pewnie bym inaczej odebrała książkę. A może w ogóle bym jej nie potrafiła docenić. Książka ma ogromny urok, podobnie jak samo Miasto.
Dla Pani Eweliny załączam wielkie dzięki za sprawienie mi tak wielkiej radości, za umożliwienie lepszego zrozumienia żydowskiej kultury, tradycji, upodobań Mieszkańców tego Miasta i ogromnego uroku Miasta Boga.

Ściskam serdecznie, dziękuję Kochanie, że zwróciłaś moją uwagę na tę cenną pozycję Waszego Wydawnictwa."

List dostałam od Jadwiga Wojtczak-Jarosz, dziękuję za ciepłe słowa skierowane do Ewelinki, na temat jej książki, ale i do mnie
.
Jadwiga Wojtczak-Jarosz jest niezwykłą kobietą, pisarką, lekarzem. Spędziła 30 lat w Afryce, lecząc tamtejszą ludność i walcząc o prawa kobiet i dzieci... o ich godność i bezpieczeństwo. Z pracą na rzecz bliźnich związana jest przez całe życie, do tej pory angażuje się we wszelkiego rodzaju pomoc, byle tylko ulżyć najbardziej poszkodowanym. Wydała niezwykłą, dwuczęściową powieść, "Kobiety Afryki ", opartą na faktach, zabranych podczas pobytu na tym kontynencie.

http://tylkorelaks.pl/606-jerozolima-miasto-boga-9788379006908.html?search_query=Jerozolima&results=1

http://tylkorelaks.pl/457-kobiety-afryki-obyczaje-tradycje-obrzedy-rytualy-9788379002672.html?search_query=Kobiety+Afryki&results=2

http://tylkorelaks.pl/45-kobiety-afryki-obyczaje-tradycje-obrzedy-rytualy-cz-ii-9788379003624.html?search_query=Kobiety+Afryki&results=2

Brak komentarzy:

...............................

ciiiii....
tylko policzek szelest czyni
muskając jedwab poszewki..
ciii....

Stołpce

Jakiś czas temu miałam przyjemność poznać się z panem Aleksandrem Janowskim.Nasze rozmowy oczywiście dotyczyły literatury w szerokim znaczeniu,ale poruszyliśmy również temat wydanych przez pana Aleksandra książek. Znałam wszystkie tytuły, czytałam recenzje,ale osobiście nie przeczytałam żadnej książki.Nie z przekory,czy niechęci do czytania,tylko ja nie lubię czytać kryminałów, przemoc jest dla mnie nie do przyjęcia i nie zamierzam kołatać sobie nią głowy w celach rekreacyjnych.Nie zraziło to pana Aleksandra,a wręcz przeciwnie...przesłał mi do przeczytania piękną historię, nigdzie jeszcze nie publikowaną i nie wydaną w żadnym wydawnictwie.

"Stołpce" to historia chłopaka, któremu przyszło urodzić się pod koniec wojny na Białorusi w polskiej rodzinie. Piękna historia rozwoju intelektualnego, samozaparcia,radości z życia,a jednocześnie świetny dokument o tamtych czasach. Polska Ludowa z jej kolorami i odcieniami,obraz niewyszukany,a jakże pociągający,bo pozwalający nam zobaczyć Polskę oczami młodego intelektualisty,ambitnego,rozumnego i całkiem zdrowo myślącego. Styl i kultura pisarska pana Aleksandra zachęciła mnie do zakupu jego książek i zamierzam je sobie wszystkie przeczytać. W sprzedaży są już dwie części: "Tłumacz - reportaż z życia" I i " Reportaż z życia" II.
Miła nowina...Biografia Pana Aleksandra doczeka się niebawem kontynuacji w części trzeciej :)))
Tak to jest, z każdego podwórka inny snop światła bije,a wszystkie rozjaśniają naszą historię:)

OPADANIE

Spadam w dół... Powoli... świadomie regulując prędkość.
Mam czas rozejrzeć się dookoła.
Mijam drwiny i kpinę pseudo przyjaciół.
Uśmiechają się nieszczerze, wystawiając zębiska
gotowe pokąsać.
Zahaczam o tak zwaną troskę....
Nie żebym miała coś przeciwko zatroskaniu (matka troszczy się o dziecko) , ale jest mi to zbyteczne.
Spadam...
I co.... w trosce o moje pośladki ktoś rozłoży siatkę na dole?
Lecę sobie i myślę o tym co na górze...
O ambicjach , planach , marzeniach...
Wiele tego było. Zrywy następowały w dość systematycznych odstępach.Serce wyrywało się z piersi gotowe do wyższych celów....... umysł spał... i spał.... i spał...
Fajnie tak sobie lecieć w ciemną pustkę.
Nic nie boli , nikt nie przeszkadza.
Tylko delikatny szum w uszach nuci zapomnianą melodię.
Jakieś tchnienie budzi nostalgię za młodością,
może nawet za marzeniami. Ale przemija.
Widocznie przecięły się nasze drogi gdzieś w czasoprzestrzeni...
Znowu jestem spokojna..
Spadam sobie delikatnie, zwiększając prędkość.
Szum w uszach miesza się z szumem fal , z trzepotaniem
ptasich skrzydeł w parku, z " Franią" która w monotonii
swych obrotów posiadała moc wyciszenia i uśpienia małej dziewczynki, wtulonej w kupkę prania, w zaparowanej łazience.
To szum wspomnień o przeszłości.
Dobra ona była, ale przeminęła...
Zamykam oczy....
Przemijam...