Jakiś czas temu, gdzieś na jesieni 2014 roku, otrzymałam od mojego Przyjaciela, Pana Aleksandra Janowskiego surowy teks książki do przeczytania. Nie powiedział o nim nic, tylko poprosił o opinię. Rękopis nosił tytuł „Stołpce” i nic mi to nie mówiło. Znalazłam w Internecie informację, że jest to wioska na Białorusi, było trochę zdjęć Stołpców z czasów II wojny światowej i tak zrodziło się moje pragnienie poznania historii zamkniętej na kartach/plikach rękopisu.
Jestem miłośniczką powieści o starych czasach, nie tylko tych opisanych jako fakty z życia, ale, i głównie tych z cichych podwórek, z zakamarków stryszków, z opowiadań dziadków przy szklaneczce kompotu z wiśni.
Bohater powieści pokazał mi najpierw swoje podwórko, dzieciństwo, mamę… pokazał szkołę i kolegów. Opowiedział historię rozłąki z ojcem, trwała wojna i rozstania były częstym zjawiskiem. Siłę matki samotnie borykającej się z trudami życia, z wojskami, głodem, przedstawił w tak ciepły sposób, że nawet ktoś całkowicie obojętny na tekst, nie może zaprzeczyć, że dla tego małego wówczas chłopca mama była i przez całe późniejsze życie pozostała bohaterką nr 1.
Nastały czasy bez wojny, jednak nie bez problemów, tato nie wracał , a syn czekał…
Książka piękna – polecam szczerze, jednak ja nie o treści, a o okładce pragnę pisać. Wstęp długi, ale on już rzuca światło na temat. Oczywiście nie sposób było zostawić książkę w „szufladzie”, zatem trafiła do wydawnictwa. Jako osoba mająca pieczę nad pracami nie mogłam pominąć okładki. Jaką okładką ozdobić piękną, może nie do końca biografię, ale historię życia rodziny i kariery głównego bohatera? Jak połączyć czasy dzieciństwa, (które, nie ważne czy przypadły na okres wojny, czy pokoju, przy kochających bliskich pamiętamy jako szczęśliwe) z czasami nauki, wielkich przemian, odbudowy kraju i doświadczeń…?
Moje propozycje oscylowały w obrębie miłości i ufności, szukałam czegoś, co pozwoli wejrzeć w przeszłość, a nie zatracić przyszłości i realności życia. Sugerowałam zdjęcie rozbrykanego chłopca, jakiejś klasy szkolnej, czegoś, co pozwoli mi spiąć dwa światy… I wtedy Pan Aleksander pokazał mi starą fotografię i już niczego więcej nie potrzebowałam. Mam miłość, mam przeszłość, mam niesamowite oczy, które mówią wszystko i dzięki uprzejmości szwagra Pana Aleksandra, otrzymałam piękne zdjęcie krajobrazu, które swoim spokojem, daje poczucie bezpieczeństwa, ale i wskazuje kierunek myślom, że życie trwa bezustannie, odradza się każdej wiosny i zgliszcza zniszczeń giną w feerii barw fundowanych naszym oczom rokrocznie.
Tak powstała okładka do niezwykłej książki, prawdziwa jak treść którą skrywa na kartach.
Bo nic nie dzieje się przypadkowo…
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz