Kiedy Pana nie widzę piszę listy. List trzynasty. Myśl przednia.

Drogi Przyjacielu,
taka mnie myśl samozwańcza naszła, że ktoś, kto czuje i rozumie poezję jest mistrzem wędrówek po niezmierzonych obszarach – NA SKRÓTY. Podzieliłam się tym moim odkryciem ze znajomymi, a oni pytają dlaczego samozwańcza? Otóż wyjaśniam i na poparcie argumentuję.
Czyż poezja, która z założenia jest prosta jak konstrukcja cepa i oszczędna w słowach, nie ma w sobie mocy niezwykłej? Osobę zagłębiającą się w nią wprowadza w obszary nieznane mu dotąd, nakazuje szukać właściwych kierunków nie w słowach, ale pomiędzy wersami. Ktoś, kto posiadł tę sztukę, z łatwością odkrywa coraz to nowe pokłady wzruszeń. Wędrowiec z własnej woli staje się instrumentem dla poezji, a ona gra na jego strunach coraz to inne nuty, to rzewne, to skoczne, to patriotyczne. Wystarczy tylko wypatrywać kierunkowskazów. Oczy same niosą do tych wierszy, których dusza aktualnie się domaga, które duszy naszej ścielą miękkie posłanie samozadowolenia.

Czy tak nie jest Panie Aleksandrze? Zgodzi się Pan ze mną, że czasem jedno słowo, postawione dokładnie na swoim miejscu, potrafi wznieść cały wiersz na wyżyny, wywołać dreszcz na ciele i okrzyk EUREKA!!! Dla tych właśnie momentów przewala się tony treści, aby z dna okazałych kamyków wydobyć tę jedną, najistotniejszą perełkę.
Doprawdy drogi Przyjacielu, śmiało można nazwać FENOMENEM to zjawisko… im wiersz jest skromniej ubrany w słowa, tym potężniejsze odkrywa obszary wyobraźni.
Wie Pan… ta myśl moja samozwańczo nazwała się przednią… już ją miałam zbesztać za przejawy pychy, ale puszczam wolno, niech ją życie osądzi, niech ludzkość zahartuje. Bo nie ma gorszej krzywdy dla myśli, jak nałożyć na nią obwarowania.