"Opwieść o namiętnościach..." zapraszam do świetnej recenzji

http://pl.blastingnews.com/kultura/2015/04/opowiesc-o-namietnosciach-i-nie-tylko-00358353.html

"Niezapomniany" - Kamil Drążkiewicz

„Niezapomniany” Kamila Drążkiewicza to powieść kryminalna.

Książka przedstawia historię starego porucznika Sznajdera, który wywijał się śmierci przez blisko dwadzieścia pięć lat swojej służby, co nie było prostym zadaniem. W Arkan bowiem panowała jedna zasada: „Jeśli mam konkretny powód, mogę cię zabić”. Rozwiązywało to wiele biurokratycznych zawiłości, dając tym samym obywatelom możliwość brania sprawiedliwości w swoje ręce. Porucznik w ostatnim tygodniu swojej znienawidzonej służby dostaje nietypowe zadanie: znaleźć mordercę, którego nie było na miejscu zdarzenia. A nie działo się to często, biorąc pod uwagę liberalne prawo Arkan. Z pomocą innych policjantów oraz pewnego młodego pracownika krematorium Sznajder próbuje przeprowadzić swoje pierwsze w życiu śledztwo, by w spokoju udać się na długo oczekiwany emerytalny wypoczynek. W toku śledztwa odkrywa, że zbrodnia może mieć podłoże polityczne.

„Niezapomniany” opowiada historię starą jak sam człowiek, ale wyrzuconą w podświadomość. Historię dramatycznej próby pozostawienia czegoś po sobie, zapisania się choć w jednej pamięci. Pośród niejasnego prawa bohaterowie muszą zmierzyć się z mordercą, który jako pierwszy morduje bez jasnego motywu oraz z własnym lękiem przed byciem zapomnianym. Jak poradzą sobie z tym zadaniem?

Prywatnie dodam,że jestem zauroczona wysoką kulturą Pana Kamila i praca z Nim była dla mnie przyjemnością:)
Dziękuję również Panu Grafikowi za świetną okładkę, która dodaje książce właściwego Charakteru.

Ebook do nabycia na : http://www.ebooki123.pl/niezapomniany_p428#close

"Wzgórze Młynarza" - Krzysztof Piotr Łabenda

Miałam przyjemność nabyć i przeczytać tę książkę jako jedna z pierwszych, jeśli nie pierwsza osoba- zaraz po jej wydrukowaniu. Zapowiedź, o czym ma być, nastroiła mnie dość mocno, nakierowując na pewien rodzaj powieści,których mało jest na rynku literackim, a mianowicie pięknej miłości ludzi mocno dojrzałych,czyli w wieku około-emerytalnym:) Książka jest napisana bardzo dobrze, jednak zachęcam, aby nie szukać w niej "Spóźnionych kochanków" bo to może źle wpłynąć na odbiór całości. Ja popełniłam ten błąd i fabuła, która okazała się bardzo współczesna, niestety dość szablonowa, nieco mnie rozczarowała. Nie dlatego, że jest zła...dlatego, że ja źle podeszłam do czytania.

Kilkudniowa przerwa, nowe podejście i teraz mogę śmiało i z pełną odpowiedzialnością polecić "Wzgórze Młynarza" wszystkim, a w szczególności kobietom. Miłość, która nie umarła przez lata,zdarza się i autor pięknie ją przedstawił. W powieść wplótł wiele cennych opisów Paryża i innych ciekawostek, które są dodatkowym rarytasem dla czytelnika. Poruszył też temat, który niestety jest smutny, ale istnieje i staje się plagą...Pan Łabenda w swojej powieści pokazał, że młodzi ludzie nie szanują cudzych związków, dla nich niszczenie czyjejś miłości to pestka, to kolejne wyzwanie którego trzeba się podjąć... przecież starość nie ma prawa wygrać z młodością, czyż nie tak? Dla pieniędzy i pozycji społecznej poświęca się wiele.

Jako bonusik dodam, że na okładce widnieje śliczna postać mojej koleżanki :)

Kiedy Pana nie widzę, piszę listy. List dziesiąty. Krytyk literacki.

Pisanie do Pana staje się jak wieczorna modlitwa, jak podsumowanie dnia. Łapię się na tym, że wykonując codzienne czynności, robię je w coraz większym tempie, jakbym się spieszyła...i nagle uświadamiam sobie cel mojego pośpiechu - chcę usiąść przy komputerze i do Pana napisać.
Dzisiejszy dzień zdominowany był myślami i rozmowami na temat jakości krytyki literackiej i poziomu do jakiego człowiek jest w stanie się zniżyć , aby wytykając cudze błędy, przedstawić swoje racje w taki sposób, by podnieść własne ego do niewyobrażalnych dla mnie pułapów. Wiele pytań mi się nasuwało w ciągu całego dnia, starałam się rozszyfrować tok rozumowania osoby, która wskazując pisarzowi błędy i to nie w jego książce, a w zapisie rozmowy, posuwała się do fatalnych i nie do przyjęcia dla mnie chwytów poniżej pasa, typu: jesteś prostym człowiekiem, wykonujesz prosty zawód, to nie bierz się za pisanie. W całym wywodzie krytyka dało się wyczuć nie tyle niechęć do książki tego pisarza, bo tej jeszcze nie przeczytał, co do człowieka, bo ten śmiał publicznie wypowiedzieć się na temat swojej pracy, marzeń, ich realizacji, czy ostatecznie wiary.
Świadomie pomijam imię i nazwisko krytyka, bo jest on dla mnie tylko podstawą do analizy, a jego poziom w jaki porusza sprawy współczesnego pisarstwa i opisuje jakość współczesnej literatury powinien być napiętnowany.
Dobry, profesjonalny krytyk literacki powinien dbać o wysoki poziom literatury, jednak nie kosztem zdrowia psychicznego pisarza i jego rodziny.
Poniżanie jeszcze nigdy nie przyniosło dobrych efektów, można zniszczyć człowiekowi życie, odebrać chęć realizowania marzeń i zwyczajnie wpędzić w depresję. Nie podniesie to jakości pisania, najwyżej zniechęci do dalszego rozwoju i intelektualnej pracy .
Panie Aleksandrze, czy ja jestem z innej epoki? Boli mnie to, jak człowiek zwraca się do człowieka. Czy taki jest teraz sposób na dbałość o dobrą jakość książki, że jeśli komuś coś wyjdzie nie tak, to go należy zgnoić? Jak można mienić się osobą inteligentną, nie znając podstaw wymiany myśli, ile w takim krytyku jest chęci niesienia pomocy, a ile żółci, którą należy wylewać na coraz to nowe ofiary swojej bardzo źle pojętej misji krzewienia czystości literackiej? Niech mi Pan powie, czy konstruktywna krytyka oprócz nagany za błędy, nie powinna jednocześnie wskazać takiemu początkującemu pisarzowi tego, co jest dobre, co wyszło mu fajnie?
Mężczyzna ten ( krytyk) nie jest młodzikiem, w którym buzuje krew i nie może zatrzymać myśli i palców, zanim jego emocje nie ochłoną i nie nabierze dystansu, zatem to co robi pisarzom, krzywdząc ich swoimi artykułami, robi z premedytacją.
Każdy zaczyna w swoim tempie, z wiedzą jaką posiada, z własnym polotem. Każdy coś robi pierwszy, drugi, trzeci raz… bada siebie, bada teren, szuka własnego sposobu na wyrażenie siebie. I pojawia się na jego drodze taki terminator, który nie pomyśli, że indywidualność ma to do siebie, że jest jedyna taka, przypisana właśnie temu, a nie innemu człowiekowi… i że może być niezwykle krucha… i wjeżdża taki terminator czołgiem własnej wiedzy i zarozumialstwa, i rozjeżdża na drodze życia tego pisarza, jego marzenia. Przy okazji rani rodzinę, jego dzieciom zostawia w sieci brudny ślad swojej dominacji.
Smutno mi Panie Aleksandrze, kiedy myślę o takim człowieku. Mam wrażenie, że jest on komornikiem literackim, który za odwagę zmierzenia się z pisarstwem chce odebrać człowiekowi coś więcej, niż satysfakcję, chce zabrać jego marzenia. Myślę nawet, że musi być on bardzo smutnym człowiekiem.

Dobrej nocy drogi Przyjacielu. Niech jak najmniej takich ludzi pojawia się w naszym życiu.

Z przyjemnością się pochwalę :) Aneta Skarżyński napisała do nas list.

Podziękowanie

Salvador Dali kiedyś powiedział, iż „piękno jest sumą świadomości naszych zboczeń”. A zatem jako zdeklarowany zboczeniec pragnę wyrazić swój zachwyt nad wyjątkowo pięknie wydaną drugą powieścią – Wyspy Paprykarzowe. Jestem tym szczerze poruszona. I chyba z nadmiaru emocji odczuwam opary paprykarza szczecińskiego, a nawet centrali rybnej, które wraz z socjalistycznym duchem minionej epoki unoszą się w koło, przywołując zabawne wspomnienia. Właśnie nimi mogę się podzielić z czytelnikami za sprawą przychylności Wydawnictwa.

Ogromna radość i wdzięczność rezonują w mym sercu. Poddam się im, dziękując najpierw p. redaktor Renacie Grześkowiak za okazane serce i pełne zaangażowanie. P. Ryszardowi Krupińskiemu za niesłabnące zaufanie, z jakim podchodzi do mojej kolejnej książki. P. Grzegorzowi Malinowskiemu za skuteczną strategię marketingową, bez której nikt by się nie dowiedział o istnieniu nawet najlepszej pozycji księgarskiej, że nie wspomnę o mojej. Ciepłe słowa należą się również p. Pawłowi Markowskiemu za sumienną korektę, p. Robertowi Rumakowi za dopieszczenie okładki i wreszcie p. Jackowi Antoniewskiemu za skład. Wyrazy uznania kieruję także do p. Justyny Dopytalskiej i p. Agnieszki Marzol za ich cierpliwość i skrupulatność w działaniu.
Dodam jeszcze w podsumowaniu, że od 2014 roku i pracy nad poprzednim tytułem, w kontaktach z Wydawnictwem doświadczam tylko tego, co najlepsze. Począwszy od korekty, poprzez natychmiastowy odzew na zgłaszane sugestie, prędkość działania, skończywszy na sprawach managerskich. Osobista satysfakcja, jak i obecna książka są żywym dowodem, potwierdzającym moje słowa. Jednak prócz firmowego profesjonalizmu, bardzo cenię sobie zwykłą ludzką życzliwość i serdeczność, której cała załoga nie szczędzi autorowi, zwłaszcza znajdującemu się na początku kariery literackiej.
Sto lat temu Stanisław Ignacy Witkiewicz uznał, że „są pewne pervers-natury, które literaturę biorą jako muzykę, malarstwo tłumaczą na język literacki, a od muzyki doznają halucynacji wzrokowych”. Cóż, istnieje wysokie

prawdopodobieństwo, że ten stan w niedalekiej przyszłości dotknie również i mnie… Jednakże, jako śpiewaczka operowa z powikłaniami malarskimi i literackimi skutkami ubocznymi, czyli nieuleczalny ze sztuki przypadek – mam poczucie pełnego bezpieczeństwa, bo znajduję wśród fachowców. I nie biegły w swej sztuce psychoanalityk mi wówczas pomoże, a biegły w swej sztuce Psychoskok! Tym większą teraz zyskuję pewność powodzenia realizacji także następnych pomysłów prozatorskich. I już na samą myśl się cieszę, bo nic tak nie buduje poczucia spełnienia, jak bycie we właściwym miejscu, we właściwym czasie i z właściwymi ludźmi.

Aneta Skarżyński